Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Κανένας μόνος του ... όλοι μαζί ...

Γεια σας ...
Κανένας άνθρωπος μετά από ένα δυσάρεστο γεγονός 
δεν μένει ίδιος 
και εγώ το ξέρω πολύ καλά αυτό.
Αυτό που κάνω είναι να προσπαθώ
με τις βόλτες στην θάλασσα
να ηρεμήσω τα αισθηματά μου
για να γράψω ...

 

Λίγες μέρες μετά την επισκεψή μου στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ μου ήρθε στο μυαλό ένα γεγονός που είχα αντιμετωπίσει πριν αρκετά χρόνια στο φιλικό μου περιβάλλον.
Κανένας άνθρωπος δε θέλει να μένει μόνος του και σίγουρα όχι ένα παιδάκι.Ότι πρόβλημα και να έχει θέλει να έχει φίλους που να το αγαπάνε και  το παίζουνε. Ειδικότερα ένα παιδάκι που έχει νοσήσει από καρκίνο αισθάνεται τόσο μόνο του χωρίς τους φίλους του στο νοσοκομείο που δεν μπορούν να το επισκεφτούν λόγω μικροβίων. Όμως τι γίνεται όταν ένα παιδάκι βγαίνει απ' το νοσοκομείο και είναι καλά αλλά οι γονείς των φίλων του δε στέλνουν το παιδί τους να παίξει με το παιδάκι για να μην κολήσει όπως λένε;
 Ο παιδικός καρκίνος αλήθεια κολάει; Μπορεί ένα παιδί να κολήσει ένα άλλο παιδί;
 Αυτές τις απορίες είχα όταν αντιμετώπισα πριν λίγο καιρό ένα παιδάκι στο φιλικό μου περιβάλλον που είχε νοσήσει πριν δύο χρόνια και τώρα απλά έκανε εξετάσεις και το παρακολουθούσε.
Ο φίλος του που πριν τρία χρόνια έλεγε πως είναι ο κολητός του έπαψε να έρχεται για να παίξουνε γιατί οι γονείς του φοβόντουσαν μη κολήσει και το δικό τους παιδάκι. Χαρακτηριστικά τους είχα ακούσει που έλεγαν πως αυτοί δεν θα αντέχαν το παιδί τους να είναι άρρωστο από κάτι που δεν ήθελαν. 
Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα δεν ήξερα τι να πω. Αισθάνομουνα πως ήμουνα το παιδάκι που είχε νοσήσει και ο φίλος μου με είχε προδώσει. Έπρεπε κάτι να κάνω γι' αυτό το παιδάκι αλλά δεν ήξερα τι. Άνοιξα το Internet και πληκτρολόγησα "Κολάει ο Καρκίνος;". Μπροστά μπρόστά ήταν η σελίδα Μείνε δυνατός με ένα αρθρο με τίτλο " Μύθοι και πραγματικότητα για τον Καρκίνο". Διαβάζοντας αυτή την σελίδα καταλαβαίνω πως βρήκα τις  απαντήσεις που πρέπει να δώσω στους γονείς του παιδιού που φοβούνται. Το εκτυπώνω και τους το πάω με την ελπίδα να αφήσουν το παιδί τους να δει τον φίλο του αφού όπως λέει το χαρτί δεν κινδυνεύει πια.
Η μητέρα του το παίρνει στα χέρια και δε το κοιτάει καν και μου λέει αφηνοντας με άναυδη: Αυτό το παιδί είναι άρρωστο και δεν αφήνω το παιδί μου να παίξει μαζί του ότι και να λέει το χαρτί εγώ δε το πιστέυω. Δε θέλω να έχουνε πια καμία επαφή και ούτε να με ενοχλήσετε ξανά γι' αυτό το θέμα. Έφυγα από εκεί σκεφτόμενη πόσο λάθος έκανε που δεν θέλησε να διαβάσει αυτό το χαρτί. 
Ο μικρός μου φίλος ήταν  φανερά στεναχωρημένος για όλα αυτά που είχαν συμβει με τον φίλο του αλλά δε τον αφήσε  μόνο του η οικογενειά του και μετά από πολύ στεναχώρια και κλάμα ηρέμησε. Ένιωθε  όμορφα που τους είχε κοντά του και δεν ήθελε τίποτα άλλο.
Το παιδάκι πια έχει γίνει καλά μια απ' ότι έμαθα πέρασαν τα πεντε χρόνια που έπρεπε να κάνει εξετάσεις και συνεχίζει την ζωή του. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει αυτό το γιατί να συμβεί αυτό με τον φίλο του αλλά οι γονείς του είναι συνέχεια δίπλα του. Έκανε καινούριους φίλους που κατάλαβα πόσο καλό παιδί είναι. Δεν τους σταμάτησε το γεγονός πως πριν από 5 χρόνια είχε νοσήσει από τον παιδικό καρκίνο.  Το μόνο που τους ενδιέφερε είναι να είναι καλά ο φίλος τους που είχε ταλαιπωρηθεί τόσο στην ζωή του παρόλο που ήταν μόνο 9 χρονών. Με κείνο το παιδί αφου οι γονείς του δεν ήθελαν δεν μίλησε ποτέ ξανά.

Όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε κάποιον άλλον άνθρωπο να μας πει μια ζεστή κουβέντα και να ξεχάσουμε τον πόνο. Όμως τα παιδιά χρειάζονται πολύ περισσότερο τους φίλους τους για να τους βοηθήσουν να ξεχάσουν ότι περάσανε.

Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχολιά σας.

Φιλάκια ...

19 σχόλια:

  1. Δυστυχώς στις μέρες μας, που πολύ εύκολα μπορείς να ενημερωθείς για τα πάντα κάποιοι συνεχίζουν να είναι στενόμυαλοι και να αντιδρούν όπως θα έκαναν οι παππούδες μας που δε γνώριζαν και δεν είχαν και τα μέσα για να μάθουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ακριβώς και δεν καταλαβαίνουν πόσο κακό κάνουν σε ανθρώπους που αγαπάνε Άντζι.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  2. Συγκλονιστική η ανάρτησή σου....με έβαλε σε πολλές σκέψεις, με λύπησε, με θύμωσε στο τέλος, είναι δυνατόν σήμερα που οι άνθρωποι είναι μορφωμένοι, έχουνε πρόσβαση σε πληροφορίες έντυπες, ηλεκτρονικές κλπ να έχουνε τόσο στενόμυαλες αντιλήψεις;;;; Αν νοσούσε το δικό τους παιδί ποια στάση θα κρατούσαν;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η μητέρα ήταν πράγματι πολύ στενόμυαλη. Δε σκέφτηκε το παιδί της αλλά τον εαυτό της που αν νοσούσε το παιδί της θα ταλαιπωριόταν Κλαυδία.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  3. πολύ όμορφη η ανάρτηση σου... και συγκινητική.. φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εχω μείνει αναυδη!!!! Τι να κολλήσει ακριβως? Ιωσήφ είναι ο καρκίνος? Μα τόση αμορφωσια πια?

    Χαεηκα που το παιδι είναι καλά κ εύχομαι όλο καθ λιγότερα τέτοια περιστατικά να συμβαίνουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά αυτή η γυναίκα δε έπαιρνε κουβέντα. Το παιδί ευτυχώς τώρα είναι καλά και έχει ξεχάσει αρκετά.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  5. Νάσαι καλά καί πάντα νά προσφέρεις!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τόση στενοκεφαλιά, τόση ηλιθιότητα, μα και τόση αμάθεια ομολογώ πως δεν την περίμενα τη σήμερον ημέρα...να λοιπόν που δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι...
    Χαίρομαι πολύ που το παιδάκι είναι καλά...φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα τέτοια μυαλά???? Κρίμα πολύ κρίμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο πίσω είμαστε σε τέτοια θέματα! Ακουσον...άκουσον! Κολλάει ο καρκίνος...το φαί κολλάει κυρά μου στην κατσαρόλα άμα δεν το προσέξεις. Στο άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον είχα ένα τέτοιο περιστατικό πριν από 16 χρόνια, το κοριτσάκι της ξαδέλφης μου. Έφτασε μέχρι το Memorial New York και ύστερα από νοσηλεία εκεί 8 μηνών το παιδί θεραπεύτηκε. Είναι μια χαρά και μάλιστα πέρυσι μπήκε και στην Νομική της Αθήνας. Θα γίνω πολύ αυστηρή αλλά σιχαίνομαι τέτοιους ανθρώπους. Την καλημέρα μου και καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μητέρα Χριστίνα δεν ήξερε καθόλου τι της γινόταν αλλά ούτε ήθελε να μάθει.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή
  9. Το παιδί που νόσησε βγήκε νικητής κι εύχομαι από δω και πέρα μόνο νίκες να έχει στη ζωή του.

    Όμως γι αυτή τη μαμά τι να πω;Κρίμα... η δική της ανίατη ασθένεια κολλάει; Γιατί θα είναι κρίμα να κολλήσουν τα παιδάκια της στενομυαλίαση (για να μη πω καμιά κακιά λέξη, δε θέλω)

    Φιλιά πολλά κοριτσάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μου είναι αδύνατον να φανταστώ ανθρώπους του εικοστού πρώτου αιώνα να πιστεύουν πως ο καρκίνος κολλάει.
    Δυστυχώς πρέπει να το χωνέψω γιατί όπως περιγράφεις το περιστατικό φαίνεται ότι υπάρχουν.
    Χάρηκα που το παιδάκι έχει αναρρώσει και συνεχίζει την ζωή του
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν δυστυχώς και είναι αρκετοί.
      Σ' ευχαριστώ για το σχολιό σου.
      Φιλάκια ...

      Διαγραφή