Με την Ελπίδα στη καρδιά μου ...

Γεια σας ...

Μια ακόμα πανσέληνος ζούμε σήμερα

όχι σαν του Αυγούστου που την περιφράφω εδώ

αλλά ελπίζω να είναι όμορφη

μια που θα την δούμε πάλι κοντά στην θάλασσα.

Με ένα δύσκολο θέμα θα ασχοληθώ σήμερα 

που το χρωστάω σε όλους σας.

Κάθε μέρα από τις 15 Ιουλίου που επισκέφτηκα

τη τοποθεσία "Ελπίδα" Ογκολογική Μονάδα Παίδων 

μοιράζοντας μαζί με τις  Menia Koukougianni και Anna Giampoura τις busy bags

που έφτιαξαν μανούλες από όλη την Ελλάδα και Κύπρο

ήθελα κάτι να γράψω αλλά όλο το ανέβαλα. 

Φτιάχνοντας τις Busy bags από τη πρώτη στιγμή ήθελα

να πάω μαζί με τις κοπέλες να τις μοιράσω

αλλά κάτι με κρατούσε.

Δεν ήτανε φόβος σχετικα με το τι θα δω εκεί

απλά ένιωθα πως δε θα μπορούσα να πω

κάτι στις μανούλες που τα παιδάκι τους νοσούσαν

αφού ήταν κάτι που εγώ δε το ζούσα.

Έτσι έφτιαξα τις τσαντούλες μου

και επικοινώνησα με την  Menia Koukougianni 

για το πότε θα μπορούσε να τις παραλάβει.

Ένα πρόβλημα με την Νεφέλη της

μας έκανε να μην βρίσκουμε μέρα να τις παραλάβει.

Τότε μου πρότεινε να πάω μαζί τους 

και να τις βοηθήσω να τις μοιράσουμε.

Συμφώνησα αμέσως χωρίς να σκεφτώ τίποτα.

Έτσι την άλλη μέρα πρωί πρωί ξεκίνησα 

για τη τοποθεσία "Ελπίδα" Ογκολογική Μονάδα Παίδων"

με τις τσαντούλες μου στο χέρι.

Φτάνοντας έξω από το νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία

μίλησα τηλεφωνικώς με την  Menia Koukougianni 

και με κατεύθυνε σχετικά με το που να πάω.

Φτάνοντας έξω από την Ογκολογική Μονάδα Παίδων

κατεύθυνθηκα προς την είσοδο 

όπου είδα τις κοπέλες να με περιμένουν.

Βάλαμε αυτοκόλητα από το Καρκινάκι 

αλλά και το Μαμαδοblogs και

κατευθυνθήκαμε προς τον όροφο

όπου θα μοιράζαμε τις τσαντούλες.

Εκεί μας υποδεχτηκε η προισταμένη του ορόφου

και μαζί της αφύ φορέσαμε τις μάσκες μας αρχίσαμε  να 

μπαίνουμε σε ένα ένα δωμάτιο.

Τα παιδάκια όλα πανέμορφα με πόνο

στο βλέμμα τους μερικά δεν ήξεραν καν τι τους συμβαίνει

έβλεπα πόσο πολύ ήθελαν να φύγουν από εκεί

αλλά όλα με μια χαρά με τα δώρα που τους πήγαμε.

Χαμογελούσαν και κοιτάζοντας τις τσαντούλες

προσπαθούσαν να μαντέψουν τι μπορεί να κρύβεται 

μέσα τους.

Εγώ μόνο χαμογελούσα αλλά οι κοπέλες κάνανε  

όλη την δουλειά.

Λέγανε για τα παιδάκια τους που μετά από

αρκετό καιρό βρίσκονται στο σπίτι 

πως τώρα όλα πάνε καλά 

και ευχόντουσαν να πάνε 

όλα καλά και σε αυτούς.

Αισθανόμουνα τόσο όμορφα 

που ήμουνα μέρος αυτής της προσπαθειας

παρόλο που θα ήθελα να μην υπήρχε 

κανένα παιδάκι μέσα στην κλινική.

Μοιράσαμε αρκετές τσαντούλες σε 2 ορόφους 

με χαμόγελο δίνοντας κουράγιο στις μανούλες

αλλά και στους μπαμπάδες

που σαν βράχοι προσέχαν τα παιδιά τους

και με ένα βλέμμα λες και δεν ήταν εκεί

στο νοσοκομείο αυτοί αλλά κάποιοι άλλοι.

Φεύγοντας ένιωσα όμορφα

που έκανα κάτι και εγώ γι' αυτά τα παιδάκια.

Παιδάκια που δεν είχαν προλάβει να φύγουν 

από την αγκαλιά της μανούλας τους και

έπρεπε να παλέψουν για τη ζωή τους, 

για να παίζουν ευτυχισμένα με τους φίλους τους,

να πηγαίνουν σχολειο,

να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα

και όχι να βρίσκονται κλεισμένα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.

Βαθιά μέσα μου ήξερα πως 

δεν ήταν η πρώτη φορά που θα τα επισκεφτόμουν

αλλά θα προτιμούσα όλα

να γυρίσουν στο σπίτι τους στη ζωή τους

στα αδερφάκια τους που τα περιμένουν.

Σκέψεις πολλές που ακόμα δε μπορώ να τις βγάλω από μέσα μου.

Κλείνοντας να ευχαριστήσω πολύ τα κορίτσια

που με βάλανε στην παρέα τους

και έστω και λίγο με έκαναν να καταλάβω

πόσο δύσκολο είναι να ζούνε 

με ένα πρόβλημα υγείας του παιδιού τους.

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχολιά σας.

Φιλάκια ...