Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Για την παραμονή του ΟΧΙ ...

Γεια σας ...
Η 28η Οκτωβρίου 2017
είναι πια παρελθόν και εγώ αισθάνομαι πολύ περήφανη 
για τα παιδάκια μου με μια βόλτα στην θάλασσα.


 Η Μαρκέλλα για πρότελευταία φορά φέτος με το δημοτικό σχολείο
 παρέλασε και με έκανε πολύ περήφανη
και ο Άγγελος κουνούσε την σημαία του και
φώναζε το όνομα της αδερφής του.
Οι δασκάλες και των δύο τους είπαν
κάτι που δε το ήξερα και το μοιράζομαι μαζί σας.


Στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της Eπετείου του ΟΧΙ, γιορτάζουμε και τιμούμε την ένδοξη Ελληνική Σημαία. Το κάθε μπαλκόνι σήμερα, σημαιοστολίζεται με τη γαλανόλευκη υπερηφάνεια του Έθνους μας.   H πρώτη Ελληνική Σημαία με το λευκό σταυρό σε γαλανό φόντο, σχεδιάστηκε, υφάνθηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε στην Μονή Ευαγγελίστριας στη Σκιάθο το 1807. H Ελληνική Σημαία καθορίστηκε το 1822–1978 από το Σύνταγμα της Επιδαύρου και είχε το σταυρό, ως σύμβολο της Ορθοδοξίας. Ο λευκός σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.   Χρησιμοποιείται από το 1822 (σαν ναυτική σημαία), και από το 1978 ως μοναδική εθνική σημαία. Σύμφωνα με μια θεωρία θέλησαν να αποφύγουν το κόκκινο και το πράσινο, χρώματα δηλαδή που συνδέονταν με την ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με άλλη θεωρία, η επιλογή των χρωμάτων έγιναν για να συμβολίζει το γαλάζιο της θάλασσας του Αιγαίου και το λευκό των κυμάτων.   Η πιο διαδεδομένη θεωρία για το πλήθος των λωρίδων, είναι ότι συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος», οι πέντε κυανές τις συλλαβές Ε-λευ-θε-ρί-α και οι τέσσερις λευκές ή Θά-να-τος. Οι θεωρίες για την επιλογή των χρωμάτων και το συμβολισμό των λωρίδων κρίνονται συχνά ως λαϊκοί θρύλοι. Ωστόσο, πολλές από τις σημαίες της Επανάστασης έφεραν μία από τις φράσεις «Ελευθερία ή Θάνατος», «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», ή «ΝΙΚΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Στην Κύπρο όπως και σε όλες τις Ελληνικές περιοχές, οι γηγενείς κρατούσαν διάφορες παραλλαγές Ελληνικών σημαιών. Η επίσημη Σημαία της Ελληνικής υπάρχει από το 1822. Οι Κύπριοι κρατούν τούτη τη σημαία εδώ και 193 χρόνια. Η πρώτη Ελληνική (δεν αναφερόμαστε στις Βυζαντινές σημαίες) υπάρχει από το 1770. Οι Κύπριοι και γενικά όλοι οι Έλληνες την κρατούμε εδώ και 245 χρόνια. Η κυπριακή σημαία υπάρχει από το 1960. Οι Έλληνες Κύπριοι άρχισαν να την κρατούν-αποδέχονται δειλά-δειλά μετά το 1974. Τουτέστιν, 41 χρόνια.
 
Απόσπασμα από άρθρο: Τουρκική εφημερίδα της Κωνσταντινούπολης το 1913, έγραψε (δημοσιεύτηκε από τον τοπικό τύπο) «ΌΛΑ τα κτίρια φέρουσι κυανόλευκον βαφήν. Εάν εξηρτάτο εξ αυτών (των Ελλήνων), θα έβαφον με κυανόλευκον χρώμα και όλα τα δένδρα της νήσου».  Τόσο μεγάλη ήταν τότε η λατρεία ΟΛΩΝ των Ελλήνων Κυπρίων για τη Γαλανόλευκη, το εθνικό μας σύμβολο.    
Η ιστορία μας είναι γεμάτη από περιστατικά αυτοθυσίας αγωνιστών για την προστασία της Ελληνικής Σημαίας, για να κυματίζει περήφανα στα Ελληνικά εδάφη όπου γης.
 
Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ,
υπερήφανα δακρύζω,
ταπεινά σε χαιρετώ. Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της πατρίδος η ψυχή. Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ’ αγεράκι τ’ αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκον αφρό. Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή,
είν’ ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή. Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σα μητέρα σ’ αγαπώ. Κι απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή:
«Να ‘σαι πάντα δοξασμένη,
ω Σημαία γαλανή!» Ιωάννης Πολέμης
(1862 – 1925) Εσένα, που σε χάιδεψε της λευτεριάς η αύρα
περήφανη πρώτη φορά πάνω στην Άγια Λαύρα.
Εσέ, που χέρι σε ύψωσε τρισάγιο και βροντήσαν
όχι φωνές, μα τουφεκιές, όταν σε χαιρετίσαν. Οι τουφεκιές παλικαριών, που εμπρός σου ανδρειωμένα
γονάτισαν κι ορκίστηκαν να πέσουνε για σένα.
Εσένα, που σε κοίταξαν μάνες, που στό ‘να χέρι
βαστούσαν βυζανιάρικα και στο άλλο το μαχαίρι. Εσέ, που όταν σ’ αντίκρυσαν οι γέροι ξανανιώσαν
και μ’ άρματα τη μέση τους, την κουρασμένη, ζώσαν.
Εσέ, ποιά ανθρώπινη φωνή μπορεί να ιστορήσει,
την ξακουσμένη δόξα σου και να την τραγουδήσει; Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη,
είσαι από αίμα και καπνούς και από φωτιά βγαλμένη.
Εσύ πετούσες σαν αητός πάνω από ηρώων κεφάλια,
σε λάγισες σε πέλαγα, σε κάμπους, σ’ ακρογιάλια. Πάνω από νίκες άμετρες το φλάμπουρό σου εστήθη
και πάντα δρόμο σ’ άνοιγαν μέσ’ των εχθρών τα πλήθη,
τα χέρια που σ’ εβάσταγαν, τ’ ανδρειωμένα χέρια,
για να σε μπήξουν σε κορφές σ’ απάτητα λημέρια,
για να σε ιδούν πολύ ψηλά, ψηλά απ’ της γής το χώμα,
τόσο ψηλά, που τ’ ουρανού επήρες πια το χρώμα.  (Αγνώστου ποιητή. Απαγγέλθηκε πρώτη φορά από τις μαθήτριες του κεντρικού παρθεναγωγείου Σμύρνης κατά την απελευθέρωσή του από τον Ελληνικό Στρατό.) 

Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχολιά σας.

Φιλάκια ...

2 σχόλια: